Aktualności

Historia i ewolucja znieczulenia dożylnego

Dożylne podawanie narkotyków pochodzi z XVII wieku, kiedy Christopher Wren wstrzyknął opium do psa za pomocą gęsią quill i pęcherza świń, a pies staje się „oszołomiony”. W latach 30. XX wieku heksobarbital i pentothal wprowadzono do praktyki klinicznej.

To właśnie w latach 60. farmakokinetycznych powstały modele i równania dla infuzji IV, aw latach 80. wprowadzono kontrolowane komputerowo systemy infuzji IV. W 1996 r. Wprowadzono pierwszy docelowy system infuzji („Diprufusor”).

DEFINICJA

A Infuzja kontrolowana docelowajest infuzją kontrolowaną w taki sposób, aby próbować osiągnąć koncentrację leku zdefiniowanego przez użytkownika w przedziale zainteresowania lub tkance zainteresowania. Ta koncepcja została po raz pierwszy zasugerowana przez Krugera Thiemera w 1968 roku.

Farmakokinetyka

Objętość dystrybucji.

Jest to pozorna objętość, w której lek jest dystrybuowany. Oblicza to wzór: VD = dawka/stężenie leku. Jego wartość zależy od tego, czy jest obliczany w czasie zero - po bolusie (VC) lub w stanie ustalonym po infuzji (VSS).

Luz.

Przeświadczenie reprezentuje objętość plazmy (VP), z której lek jest wyeliminowany na jednostkę, aby uwzględnić jego eliminację z organizmu. Luz = eliminacja x vp.

Wraz ze wzrostem prześwitu zmniejsza się okres półtrwania, a wraz ze wzrostem objętości dystrybucji jest to okres półtrwania. Klirens można również zastosować do opisania, jak szybko lek przesuwa się między przedziałami. Lek jest początkowo dystrybuowany do centralnego przedziału przed rozkładem do przedziałów obwodowych. Jeśli znane są początkowe objętość dystrybucji (VC) i pożądane stężenie efektu terapeutycznego (CP), możliwe jest obliczenie dawki obciążenia, aby osiągnąć to stężenie:

Dawka ładowania = CP x VC

Można go również zastosować do obliczenia dawki bolusa wymaganej do szybkiego zwiększenia stężenia podczas ciągłego wlewu: dawka bolusa = (CNEW - kaktualna) x VC. Szybkość infuzji w celu utrzymania stanu ustalonego = CP X.

Proste schematy infuzji nie osiągają ustalonego stężenia w osoczu do momentu co najmniej pięciu wielokrotności półtrwania eliminacji. Pożądane stężenie można osiągnąć szybciej, jeśli po dawce bolusa następuje szybkość infuzji.